(Naar een verhaal van ex-GeWa E. Duursma)
“We kregen in de jaren ’60-’70 steeds meer te maken met buitenlandse gedetineerden in Veenhuizen en daarmee beleefden we de gekste dingen. Wij hadden geen opleiding in vreemde talen dus moesten we veel met handen en voeten werken om elkaar te begrijpen.
Een van die buitenlandse gasten vergeet ik nooit weer. Dat was Günther, een Duitser.
Günther was een keer donders kwaad op me. Hij mocht vanwege goed gedrag aan het eind van zijn straftijd bezoek hebben zonder toezicht.
Op een dag was het zover. Het was bezoekuur en ik had net de dienst overgenomen.
De bezoekruimte was goed gevuld met familieleden en bekenden van de gedetineerden, wachtend op een persoonlijk gesprek onder toezicht.
Tevoren was iedereen, dus ook het bezoek, grondig gefouilleerd op het bezit van verboden middelen.
Voor sommige gevangenen (die het door hun gedrag verdiend hadden) was er een kamertje gereserveerd, waar ze een bepaalde tijd met hun vrouw of ‘vriendin’ samen konden zijn om de ‘familiebanden weer te verstevigen’, zo heette dat.
Wat ze daar ook uitspookten, zou ons een worst zijn.
Günther verwachtte bezoek van zijn vriendin en toen hij aan de beurt was, zei ik: “Günther, kamertje 2!”
Dus Günther ging kamertje 2 binnen….
Het duurde nog geen tien seconden of… Het leek wel of de boel daar werd afgebroken.
Mijn Duits was niet zo goed, maar er werd gevloekt en gescholden!!
De Duitse schuttingtaal was niet van de lucht en binnen een minuut kwam Günther met een knalrode kop vloekend en tierend kamertje 2 uit!
“Dit pik ik niet, GVD! Wie heeft me dat geflikt! Jij Duursma hebt me een loer gedraaid. Dit pik ik niet, GVD. Denk erom, ik pak je een keer terug!!” brieste hij en kwam als een stormram op mij af. Ik wist hem wat te kalmeren, maar wat bleek nou?
Het was mijn fout, ik had me vergist. Hij had kamertje 3 moeten hebben. Maar het was al te laat en dat merkte ik pas achteraf.
In kamertje 2 zat namelijk een welgevulde Surinaamse ‘dame’ van zo’n 150 kilo poedelnaakt op het bed…..en daar had Günther geen boodschap aan. Die zat in ieder geval niet op Günther te wachten en omgekeerd: Günther niet op haar.
Wat was hij kwaad! Hij kon me wel opvreten!
“Dat doe je expres!” zei hij, maar wat ik ook probeerde om hem aan het verstand te brengen dat het geen opzet van me was, hij kon het niet waarderen.
Hij kwam er steeds op terug als hij me zag. Zelfs op de dag van zijn vrijlating zei hij nog: “Ik vergeef het je nooit..….!!!!!”
