Geplaatst op Geef een reactie

Vakantie! “Heerlijk die verhalen, genieten!” (Diny Maas Purmerend)

Vakantie! Veel leesplezier!

Dit is zo maar een van de meer dan 200 reacties (met naam en woonplaats) die bij mij binnen kwamen over mijn Trilogie Veenhuizen!

Om er een paar te noemen: “Leest heerlijk weg, verrassend, erg blij mee, mooi leesplezier, met veel gevoel en vooral kennis geschreven, geweldig kijkje in vroeger tijden, alle 3 geweldig, smaakvolle Trilogy, iets anders dan Pauper-paradijs, boeiende reeks, humoristisch, schitterende verhalen, je blijft ze lezen met een glimlach, opent deuren die voor mij gesloten blijven, aanrader”…..etc.

Met al die spontane recensies/meldingen/reacties (m/v) ben ik natuurlijk super blij. Dat geeft me het gevoel dat ik door moet gaan met het blootleggen van de lang bewaarde geheimen van BajesDorp Veenhuizen. Uw reacties zijn echt en niet verzonnen!

Hartelijk dank.

De Trilogie bestaat uit: “Bajesverhalen Veenhuizen (264 blz.) “De Geheimen van BajesDorp” Veenhuizen 1818-2018 (345 blz.) en “Veenhuizen van onder de Pet” (264 blz.) Met foto’s en illustraties en veel waargebeurde verhalen en anekdotes

Nu met gratis Ebook!

Prijs 1x €24,95 (ook bij Bol.com) Gratis download ebook op bajesverhalen.nl/shop

Aanbieding: De Complete Serie €59,95 Gesigneerd en gratis verzonden alléén op bajesverhalen.nl/shop) 

Een fijne vakantie en:  Veel leesplezier met de Trilogie Veenhuizen    

Clemens van den Brink, Auteur

Vragen? Neem contact op cjvdbrink@gmail.com)  

 

Geplaatst op Geef een reactie

De “Drie Koningen” van Veenhuizen


In de 19e en 20 ste eeuw werden bedelaars, zwervers, alcoholisten, daklozen, dus in het algemeen mannen die niet in staat waren in hun eigen levensonderhoud te voorzien, opgepakt en in Veenhuizen „verpleegd”. Zij moesten daar weer leren op eigen benen te staan door te werken. Als ze hun tijd hadden uitgezeten, kregen ze hun zuur verdiende geld mee om een nieuw leven te starten, maar dat pakte vaak heel anders uit….
Hier volgt de story van drie verpleegden, die na hun vrijlating de bloemetjes eens flink buiten zetten…..

Je leeft maar 1 keer
Er ontstonden in Veenhuizen vaak hechte vriendschappen tussen verpleegden onderling. Kees, Johan en Pieter waren onafscheidelijke vrienden, die steeds tegelijkertijd kwamen en ook tegelijk met verlof gingen. In de winter waren ze liever onder dak in Veenhuizen, maar s’zomers wilden ze wel eens proberen om ergens een baantje te krijgen in de stad.
Dat lukte meestal maar half. Ze hielden steeds contact met elkaar en als er tegen het eind van de zomer weer geen duidelijk vooruitzicht was voor de winter, dan lieten ze zich gezamenlijk weer oppakken en terugbrengen naar Veenhuizen. Daar stond men het trio alweer op te wachten. Bij hun collegae, die hetzelfde lot ondergingen, kregen ze weer een warm onthaal. Het liep allemaal volgens verwachting. Je zag de drie maten ook in de inrichting steeds samen.

Bloemetjes buiten zetten
Het waren geen mannen die het geld over de balk gooiden. Dat waren ze nooit gewend geweest. Dat vonden ze maar verspilling, dus hadden ze een aardige cent gespaard, toen de tijd weer rijp was om in vrijheid gesteld te worden. Voor een keer besloten de drie om eens echt de bloemetjes buiten te zetten. Ze liepen altijd in het gareel en nooit waren ze eens uit de band gesprongen.
Het moest er toch maar eens van komen. Je leeft maar een keer en dan kon je er tenminste over mee praten. Zo gezegd zo gedaan. De Joodse koopman uit Assen, Benjamin Schwartsenberg, werd op hun wenken besteld en ze werden in het duurste pak gehesen, compleet met schoenen, overjas, etc. Ze zagen er perfect uit, alsof ze zo uit een film waren gestapt. Ze kregen de rest van hun verdiende geld mee en voor een dag voelden zij zich de „Drie Koningen van Veenhuizen” en waren de koning te rijk…….

VERVOLG

 Met Limousine naar Amsterdam

Een grote zwarte limousine met chauffeur kwam het gevangenisterrein oprijden…. Dit was natuurlijk een bijzonderheid in de „Klonie”. Een limousine voor een stelletje gevangenen? Dat kon niet waar zijn!
Dat was wat anders dan de Boevenbus! Iedereen keek zijn ogen uit.
En wat te denken van de jaloerse blikken van de Veenhuizer ambtenaren! Het gras van een verpleegde was zelfs groener…..!
De drie vrienden stapten in de limousine en met particulier chauffeur gingen ze op weg naar Amsterdam. Daar aangekomen gingen ze vanzelfsprekend in een duur restaurant dineren. Dat hoorde erbij en ze hadden geld genoeg. Het werd een groot feest met lekker eten en veel dure wijn, maar plotsklaps werd de vreugde wreed verstoord….
Terwijl Johan en Kees nog nagenoten van hun heerlijke hoofdgerecht en nog een laatste slok namen van de voortreffelijke rode wijn, bleef Pieter kaarsrecht in zijn stoel zitten en verroerde zich niet. De andere twee hadden al meerdere malen wat tegen hem gezegd, maar hij gaf geen antwoord. Nou ja, het gebeurde vaker, dat hij wat wazig voor zich uit staarde zonder zich in het gesprek te mengen. Pieter had zijn hoofd wat voorover gebogen alsof hij in gedachten verzonken was en had zijn handen onder de tafel….

Abrupt einde en terug naar Veenhuizen
Het duurde even voor de andere twee in de gaten kregen wat er aan de hand was met hun vriend. Johan en Kees konden niet anders constateren, dan dat Pieter er tussen uit was gepiept. Hij was ter plekke overleden! Onvoorstelbaar! Wat nu? Aan het feestmaal en de hele feesttrip kwam een abrupt einde. Hevig geschrokken waarschuwden ze nog een arts, maar die kon ook alleen maar vaststellen dat Pieter overleden was aan een acute hartstilstand. Kees en Johan hebben toen met het geld dat ze nog over hadden, gezorgd dat Pieter in Amsterdam een keurige begrafenis kreeg. Zij waren zelf, buiten de pastoor, de enige aanwezigen die een korte grafrede hielden. Bedroefd, berooid en zonder hun maat gingen ze met de trein weer terug naar Assen en met de trekschuit naar Veenhuizen, hun „woonplaats”. Daar meldden ze zich weer en werden zoals alle vorige keren weer liefdevol ontvangen en opgenomen door hun maten op hun eigen vertrouwde afdeling in het Derde gesticht, Bergveen.

 

Geplaatst op Geef een reactie

Het Verkeerde Kamertje

(Naar een verhaal van ex-GeWa E. Duursma)

“We kregen in de jaren ’60-’70 steeds meer te maken met buitenlandse gedetineerden in Veenhuizen en daarmee beleefden we de gekste dingen. Wij hadden geen opleiding in vreemde talen dus moesten we veel met handen en voeten werken om elkaar te begrijpen.
Een van die buitenlandse gasten vergeet ik nooit weer. Dat was Günther, een Duitser.
Günther was een keer donders kwaad op me. Hij mocht vanwege goed gedrag aan het eind van zijn straftijd bezoek hebben zonder toezicht.
Op een dag was het zover. Het was bezoekuur en ik had net de dienst overgenomen.
De bezoekruimte was goed gevuld met familieleden en bekenden van de gedetineerden, wachtend op een persoonlijk gesprek onder toezicht.
Tevoren was iedereen, dus ook het bezoek, grondig gefouilleerd op het bezit van verboden middelen.
Voor sommige gevangenen (die het door hun gedrag verdiend hadden) was er een kamertje gereserveerd, waar ze een bepaalde tijd met hun vrouw of ‘vriendin’ samen konden zijn om de ‘familiebanden weer te verstevigen’, zo heette dat.
Wat ze daar ook uitspookten, zou ons een worst zijn.
Günther verwachtte bezoek van zijn vriendin en toen hij aan de beurt was, zei ik: “Günther, kamertje 2!”
Dus Günther ging kamertje 2 binnen….

Het duurde nog geen tien seconden of… Het leek wel of de boel daar werd afgebroken.
Mijn Duits was niet zo goed, maar er werd gevloekt en gescholden!!
De Duitse schuttingtaal was niet van de lucht en binnen een minuut kwam Günther met een knalrode kop vloekend en tierend kamertje 2 uit!
“Dit pik ik niet, GVD! Wie heeft me dat geflikt! Jij Duursma hebt me een loer gedraaid. Dit pik ik niet, GVD. Denk erom, ik pak je een keer terug!!” brieste hij en kwam als een stormram op mij af. Ik wist hem wat te kalmeren, maar wat bleek nou?
Het was mijn fout, ik had me vergist. Hij had kamertje 3 moeten hebben. Maar het was al te laat en dat merkte ik pas achteraf.
In kamertje 2 zat namelijk een welgevulde Surinaamse ‘dame’ van zo’n 150 kilo poedelnaakt op het bed…..en daar had Günther geen boodschap aan. Die zat in ieder geval niet op Günther te wachten en omgekeerd: Günther niet op haar.
Wat was hij kwaad! Hij kon me wel opvreten!
“Dat doe je expres!” zei hij, maar wat ik ook probeerde om hem aan het verstand te brengen dat het geen opzet van me was, hij kon het niet waarderen.
Hij kwam er steeds op terug als hij me zag. Zelfs op de dag van zijn vrijlating zei hij nog: “Ik vergeef het je nooit..….!!!!!”