Als gevangenen ziek werden of ze waren gewond, dan was de gevangenisarts altijd snel ter plekke.
Vroeger woonde de arts ook in Veenhuizen. Iedereen kende bijvoorbeeld dokter van de Weg, een beminnelijke man, die er ook altijd was voor de ambtenaren en veel voor het dorp gedaan heeft.
Later woonde de huisarts niet meer verplicht in Veenhuizen, maar kreeg een arts uit Norg deze taak.
De afstand van ca. 10 km tot de gevangenis was geen bezwaar, want in geval van nood was de arts van daaruit binnen tien minuten ter plekke.
Koos Huininga, huisarts in Norg was lange tijd de huisarts in de gevangenissen Esserheem, Norgerhaven en Bankenbosch.
Hij keurde ook de gevangenen die dagelijks aan het werk waren op het land, in de fabrieken, in de plantsoenen en in tuinen van de ambtenaren. Het was soms niet eenvoudig om bij gedetineerden de juiste diagnose te stellen.
Sommigen lagen liever in het Hospitaal. Die waren vaak te lui om te werken en dan was het soms niet gemakkelijk om te zien, of de ‘patiënt’ simuleerde of echt iets mankeerde.
Maar Huininga had hier routine in opgedaan.
Zo kreeg Ebel Duursma tijdens zijn dienst als bewaker te maken met een gevangene R.T. die luid gillend naast zijn bed lag. Hij schreeuwde moord en brand: “Ik heb mijn linker onderbeen gebroken. Ben van mijn bed gevallen. Au, au, ik heb vreselijke pijn. Roep alstublieft zo snel mogelijk een dokter.”
Ebel kon uiteraard als leek niet vaststellen wat er aan de hand was, maar het leek hem verstandig om dokter Huininga te bellen:
“Ik heb hier een patiënt die van zijn bed gevallen is en zegt dat zijn linker onderbeen gebroken is. We hebben verband aangelegd.”
“Van zijn bed gevallen en zijn linker onderbeen gebroken? Van een meter hoog? Dat lijkt me stug, maar ik kom er aan.”
Huininga was binnen een kwartier ter plekke.
“Wat is hier aan de hand,” vroeg hij.
“Mijn linker onderbeen gebroken, dokter. Vanmorgen van mijn bed gevallen en verkeerd terecht gekomen. Oh, het is zo pijnlijk!”
Huininga kwam dichterbij en stapte over de patiënt heen. Daarbij tikte hij licht tegen het zere been van de patiënt aan en keek er een moment aandachtig naar.
“Zo, Meneer T., ik zal u vertellen wat er aan de hand is. Niks, helemaal niks, nada nothing. U simuleert, u heeft helemaal geen gebroken onderbeen.”
”Ja maar…u heeft me niet eens onderzocht….”
“Niks te maren, u gaat vandaag nog aan het werk. Ik maak hier een rapport van. En pas op!! Ik kom hier niet weer voor niks.”
Ebel stond perplex. “Hoe weet u nou dat die man niks mankeert”, vroeg hij.
Huininga was zeker van zijn diagnose:
“Als hij echt zijn onderbeen gebroken had, had hij het uitgegild van de pijn, toen ik er even tegenaan stootte. Heeft u hem gehoord? Ik niet. Jullie hebben er rare knakkers bij. Soms is het moeilijk om de juiste diagnose te stellen, maar deze keer had ik er geen moeite mee……………..”
